این یادداشت را برای خبرگزاری محترم ایبنا نوشته‌ام.
لجبازی با زبان پارسی تا آن‌جا پیش رفت، که بسیاری از بن‌ها، وند‌ها و … در زبان فارسی از یاد رفته است. که اگر ابوالقاسم فردوسی طوسی، غلامحسین یوسفی، صادق هدایت و … نبودند شاید همین مقدار را، هم نداشتیم. بسیاری بی‌نام و نام‌دار در تلاش‌اند که نگارش درست زبان فارسی در فضای مجازی تغییر نکند تا آن‌چه باقی می‌ماند و یاد می‌شود زبان ساختگی در اثر بی‌حوصلگی نباشد. هم‌حال که هم‌چنان درست‌نویسی هکسره همه‌گیر نشده، فعل نیز گاهی در جای اشتباه استفاده می‌شود و هر بازاری کساد شده جز بازار اشتباه‌نویسی. برابر با مشکل هکسره که کسره را به ـه تبدیل می‌کنند، کسانی هم هستند که برای کوتاه‌نویسی، «به» و «که» را به صورت «ب» و «ک» می‌نویسند: «نه بِ جنگ».
جشنواره‌ای با نام «نه بِ جنگ» در حال برگزاری است. شاید برای این طرح گرافیکی و این نوع نگارش دلیلی هم داشته باشند. اما اشتباه، اشتباه است و دلیل یک اشتباه در چنین روایتی، چه اهمیتی دارد؟
این نگارش و طرح، هم‌سو با شعار جشنواره نیست. «نه بِ جنگ»!! با کسره روی «ب» دست کمی، از اشتباه هکسره ندارد و جنگ با زبان فارسی است. شاید این‌گونه اندیشیده‌اند که جشنواره در راستای فضای مجازی است و با اشاره به نگارش‌های متدوال این فضا طراحی شده است. باز هم دنباله یک اشتباه را گرفتن و جشنواره برگزار کردن، درست نیست. باور کنیم یا نه سال‌ها سال، دورتر از زیستِ ما نام این جشنواره می‌تواند برگشتی باشد برای چاره‌جویی. چنان‌که بسیاری از دست‌نویس‌ها، پژوهشگران را به خانه می‌رساند. با توجه به هدف شریف، پُر ادب و اسامی محترم حاضر در این جشنواره، به دبیر محترم یا تصمیم‌گیران این جشنواره پیشنهاد می‌شود به جنگ با زبان فارسی نرفته و درست‌نویسی را انتخاب کنند.
در جنگ مقابل زبان فارسی، چه چشم‌های بینایی که هدف گرفته نشده و چه تن‌هایی که تنها نشده‌اند و چه آوازهایی که خاموش نگشته. برای این جنگ میدان نباشیم.
با دست‌بوسی زبان فارسی به استقبال امانت‌داری برای آن‌چه باقی مانده است، برویم.