بوسه را می‌شناسیم. واژه‌ای دست و دل‌باز برای انتقال عاطفه، قدردانی، شهوت یا هیجان. در این یاددار کوتاه با اصل و نسبش هم آشنا شویم.
خوانش این یاددار یک دقیقه از زمان شما را میگیرد.
َبوسه: اسم مرکب از: بوس + ه (پسوند سازنده اسم) از مصدر بوسیدن در زبان پهلوی Būsītan واژه‌ای نام‌آوا است. یعنی نامش برگرفته از صدایش است. فشار دو لب بر همدیگر و باز شدنش آوایی شبیه واژه ماچ یا بوسه می‌سازد. بوسی‌تن بعدها بوسیدن شده و حرفت جایش را به حرف دال داده. محکم است که بوسه از ریشه «بساویدن» به معنی لمس کردن باشد. در جریان باشید این نام‌آوا را ما به جهان زبان هدیه داده باشیم. یعنی بوسه از زبان پارسی به دنیا معرفی شده و معنی بوسه در تمام زبان‌ها با زبان پارسی‌اش هم‌ریشه است.
دیدگاه ها
چه زیبا نوشتی و چه ماجرای قشنگی داره ممنون آن‌ها جان 🙂
پست
جهان جهان درود
بوسه را هم شناختم.عالی
می گفت تنها دزدیِ که اگر دزدش قصاص بشه بازم خوش به حالشِ.
دزدی بوسه عجب دزدی پر منفعتی است
که اگر باز ستانند دو چندان گردد
سپاس 🌷🌷
پست
درود
سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من///اگر ادا نکنی قرض دار من باشی
پست
درود